خودکشی (suicide) به معنای نابود کردن و از بین بردن خود و یا اقدام آگاهانه برای پایان دادن به زندگی از دیرباز در جوامع بشری به اشکال مختلف وجود داشته و در فراز و نشیب تحولات اجتماعی قلب و روح خانواده ها و اجتماع را آزرده است.

در فرهنگ روانشناسی خودکشی به عنوان نابود کردن آگاهانه خویش برای رها شدن از موقعیتی غیر قابل تحمل تعریف شده است. در واقع فرد با خودکشی سعی می کند از روبرو شدن با شرایط غیرقابل تحمل زندگی فرار کند.

به عبارت دیگر وی به باور غلط،خودکشی را تنها راه حل خروج از شرایط نامساعد و دشوار زندگی می داند. مطالعات مربوط به خودکشی در کشورهای مختلف جهان حکایت از آن دارد که با فاصله گرفتن از مرحله سنتی آمار خودکشی نیز افزایش می یابد.

طبق آمار سازمان بهداشت جهانی (WHO) سالانه حداقل یک میلیون نفر در سراسر دنیا خودکشی می کنند. یعنی در هر 40 ثانیه یک نفر! براین اساس خودکشی دهمین دلیل مرگ و میر در دنیا است.

آمار جهانی نشان می دهد که بالاترین میزان خودکشی در دنیا مربوط به ژاپن، آمریکا، لیتوانی و پایین ترین آن متعلق به اسپانیا, پرتغال و ایرلند است.

به اعتقاد کارشناسان مسائل اجتماعی خودکشی در ایران،در مقایسه با کشورهای صنعتی کمتر بوده است اما در دو دهه گذشته آمار آن افزایش یافته است.

آمار خودکشی در ایران در مناطق مختلف کشور متفاوت است ولی در مجموع می توان گفت که سالانه به ازای هر صد هزار نفر از جمعیت 7 نفر در ایران اقدام به خودکشی می کنند که این اقدام در بین زنان بیش از مردان است. اما خودکشی موفق در بین مردان بیش از زنان است.

مطالعات نشان می دهد ایران در میان کشورهای اسلامی پس از سودان و تونس مقام سوم خودکشی را دارد و روزانه حدود 13 خودکشی در کشور اتفاق می افتد.

استانهای ایلام, خوزستان, لرستان, کرمانشاه, گلستان و مازندران بیشترین میزان خودکشی و استان های خراسان رضوی, زنجان و سیستان و بلوچستان کمترین خودکشی را در کشور دارند.

طبق آمار منتشر شده از سوی وزارت کشور انگیزه خودکشی در مطالعات انجام یافته به ترتیب مسائل ناموسی, فقر و تنگدستی, بیماریهای روانی, استرس ها و فشارهای روانی, تنهایی, عشق و تمایلات شدید عاطفی, اعتیاد به مواد مخدر, مواد توهم زا و الکل بوده است.