ارتباط میان توانمندسازی و سلامت اجتماعی ارتباطی دوسویه است، اما از آنجا که در اکثر متون و تحقیقات انجام شده در این خصوص توانمندسازی فرآیندی در نظر گرفته شده است که منجر به ارتقاء سلامت اجتماعی می شود، ما نیز با اقتدا به آنها بدین شکل عمل کرده ایم و این به معنای نادیده گرفتن شکل دیگر ارتباط میان این دو متغیر و دوسویه بودن این ارتباط نیست.

در واقعیت امر ما هنوز به جایگاهی که از آن تحت عنوان سلامت اجتماعی یاد می شود، دست نیافته ایم، بنابراین جنبه دیگر این ارتباط برای ما چندان ملموس نبوده و به نظر می رسد در ارتباط با وضعیت کنونی جامعه ما، بعد اول و تاکید بر آن ضرورت بیشتری دارد. علاوه بر این به زعم نگارنده سلامت اجتماعی در معنای مطرح شده توسط کییز – ارزیابی فرد از عملکردش در اجتماع- به سبب شرایط موجود در کشور ما و نبود برخی از زیر ساختهای اساسی برای آن و در نتیجه نرسیدن به نقطه صفر مطرح شده در نظریه کییز، کاربردی نیست. ضمن اینکه  اعتقاد ما بر این است که برای سنجش سلامت اجتماعی باید هم از نظر متخصصین و هم از نظر افراد استفاده گردد. بر اساس آنچه عنوان شد، سلامت اجتماعی در این تحقیق بیشتر به فقدان پیوستار منفی در نظریه کییز و نه پیوستار مثبت مطرح شده توسط وی نزدیک تر است و ارتباط این شکل از سلامت اجتماعی با توانمندسازی مد نظر قرار گرفته است.

اعظم پیله وری - دانشجوی دكترای مددكاری اجتماعی