شاید هرکدام ازشما روزانه رفتارهای پرخاشگرانه متعددی رادربعضی رانندگان ببینید. بوق زدن های پشت سریکدیگر،چراغ دادن متوالی،جلوی یکدیگر پیچیدن وترمز کردن ناگهانی نمونه هایی ازاین قبیل رفتارها هستند.احتمالا شما هم رفتارهای دیگری از این دست را سراغ دارید.

پژوهش های مختلف نشان می دهند که پرخاشگری در بروز تصادفات رانندگی نقش دارد. در هنگام پرخاشگری و عصبانیت، غالب شدن عوامل عاطفی بر فرد و احتمالا عدم کنترل بر رفتار، منجر به رفتار مخاطره آمیز می شود. رانندگان پر خطر سرعت بیشتری دارند و بیشتر خطر می کنند. هنگامی که رانندگان پرخاشگری بیشتری در طی رانندگی دارند شدت سوانح بیشتر می شود. زیرا رانندگان پرخاشگر رفتارهای پرخطر مانند عبور از چراغ قرمز، تغییر مکرر مسیر حرکت و عدم رعایت فاصله قانونی را بیشتر نشان می دهند.

 مطالعات مختلفی در زمینه ارتباط پرخاشگری با تصادفات رانندگی نشان می دهند که پرخاشگری و خشونت در بروز تصادفات رانندگی می تواند نقش موثری داشته باشد ( واتسون  و همکاران،2007؛ پارک ،1999؛ جوناه ، 1997؛ زاکرمن و نب ،1980؛ اویرسن و راندما،2002؛ پارکر، لاجانتن و سامال،2006؛ لانیرو و کلینتون،1998) .

در داخل کشور نیز حقایق و عریضی(1388) در پژوهشی با عنوان رابطه تیپ های پرخاشگری بر پایه نظریه کارن هورنای با رفتارهای منفی و مثبت رانندگی و رخداد سوانح نشان دادند که بین پرخاشگری با تخلف ها و خطاهای رانندگی رابطه مثبت و با رفتارهای مثبت رانندگی رابطه منفی و معناداری وجود دارند. بین انواع پرخاشگری با شمار سوانح رانندگی رابطه معنی داری به دست نیامد ولی جنسیت با شمار سوانح همبستگی داشت. این پژوهشگران نتیجه گرفتند که پرخاشگری با توجه به نقش متغیر جنسیت، عامل مهمی در پیش بینی رفتارهای رانندگی و سوانح است.