عاطفه منفی یک راننده ممکن است بر تفسیر نادرست او از محیط ترافیک و رفتارهای رانندگی تاثیر بگذارد و بنابراین راننده مضطرب به دلیل تفسیر نادرست قادر به واکنش درست نیز نخواهد بود. اضطراب اجتماعی نیز از طریق بیشتر کردن رفتارهای پرخاشگرایانه احتمال تصادفات رانندگی را بیشتر می کند. بیماران اختلال شخصیت ضد اجتماعی نیز با توجه به نداشتن مسئولیت پذیری احتمال تصادف شان بیشتر می شود. اعتقاد بر این است افرادی که از سلامت روان برخوردار نیستند با قرار گرفتن در جایگاه رانندگان شخصی یا عمومی سلامت خود و دیگران را به خطر می اندازند. رانندگانی که نمره بالایی در نابهنجاری کسب می کنند بیشتر درگیر رانندگی پرخطر شده، تعداد تصادفات بیشتری داشته یا احتمال تصادف در آن ها بیشتر بوده است.

آیورسن و راندمو (2002) در پژوهشی با عنوان شخصیت، رانندگی خطرناک و درگیر شدن در تصادفات در میان رانندگان نروژی به این نتیجه رسیدند که رانندگانی که نمره بالایی در ناهنجاری، به عنوان یک مولفه بهداشت روانی کسب می کنند، بیشتر درگیر رانندگی پرخطر شده، تعداد تصادفات بیشتری داشته یا احتمال تصادف کردن در آن ها بیشتر بوده است. این رانندگان قانون انحراف را می پذیرفتند و از قانون شکنی ابایی نداشتندف قانون مداری را هدف شخصی خود در نظر نمی گرفتند.

سیلورستون(1988) در مطالعه ای نشان داد که بیماران دچار اختلال روان پزشکی به طور کلی تصادفات رانندگی بالاتر از دیگران دارند. همچنین بیماران مرد دارای اختلال شخصیت شش برابر گروه کنترل تصادفات جاده ای دارند(هامیس 2000) رانندگان خشن نیز بویژه افرادی که درمان روان پزشکی دریافت کرده اند، بیشتر ویژگی های اختلالات اضطرابی و پرخاشگری تکانشی را داشته اند(رگینالد، 2003 به نقل از غرایی و همکاران 1388) .

دای، براشر و بریجر(2012) در پژوهشی با عنوان نقش استرس روان شناختی و نقص های شناختی در تصادفات نشان دادند که استرس روان شناختی و نقص شناختی در تصادفات رانندگی نقش دارد. بعلاوه افرادی که استرس دارند احتمالا تصادفات بیشتری را به خاطر مشکلات شناختی دارند.

راسنبلام و ولتز (2011) در پژوهشی نشان دادند که افراد دارای بیش فعالی/ نقص توجه در مقایسه با افراد عادی خطاهای بیشتری در رانندگی مرتکب می شوند ولی خطاهای این افراد سهوی است نه عمدی.

پژوهش شاکری نیا (1389) با عنوان رابطه ویژگی های شخصیتی، سلامت روان و پرخاشگری با عادات رانندگی در رانندگان پرخطر در شهر رشت نشان داد که بین سلامت روانی، پرخاشگری، تیپ شخصیتی و عادات رانندکی رابطه معنی دار وجود دارد. به علاوه پرخاشگری و سلامت روان می توانند رفتار خطرناک رانندگی را پیش بینی کند اما تیپ شخصیتی A نتوانست رفتار رانندگی خطرناک را پیش بینی کند.

غرایی و همکاران(1388) در پژوهشی با عنوان سلامت روان و تصادفات جاده ای نشان دادند که مشکلات سلامت روانی و سابقه مصرف دارو با تصادفات رانندگی ارتباط دارد. در پژوهش آنها نتایج نشان داد که بین نمرات پرسشنامه فهرست تجدید نظر شده علائم روانی  ( SCL90-R) در بین دو گروه رانندگان حرفه ای و غیرحرفه ای تفاوت معنی داری دیده نمی شود. هر چند که میانگین نمرات شاخص کلی علائم هر دو گروه رانندگان حرفه ای و غیر حرفه ای بالاتر از نقطه برش برای جمعیت بهنجار(81/0) بود ولی این تفاوت از لحاط آماری معنادار نمی باشد.

همچنین میانگین نمرات ابعاد افکار پارانوئیدی، وسواس و اجبار، حساسیت در روابط بین فردی و افسردگی در هر گروه بیشتر از سایر ابعاد بود. بین سابقه استفاده از دارو و تصادفات قبلی در هر دو گروه با نمرات بالاتر از نمره معیار در آزمون SCL90-R ارتباط معنی داری وجود داشت.